چیزی که این روزها باید پذیرفت این است که مردم با وجود نارضایتی از تمامی مسئولان کشور، نمی خواهند برای تظاهراتی یک ساعته خود را با انها درگیر کنند، زیرا خوی وحشیگری آنها را لمس کرده اند، به طوریکه اگر از امروز برای 22 خرداد سال آینده(91) ساعت و مکان برای تظاهرات اعلام شود و هر روز برای آن تبلیغ گسترده ای انجام شود، نمی توان مطمئن بود که اتفاق خاصی خواهد افتاد، زیرا نیروهای امنیتی خیابان ها را قرق خواهند کرد و مردم بسیاری هستند که از ترس جانشان خانه را به خیابان ترجیح می دهند...
حال بیایید و روی یک استراتژی دیگر فکر کنیم و آن را مورد تحلیل قرار دهیم، یک مسیر را انتخاب کنیم که مسیر سبز همیشگیمان باشد(مسیری که به خاطر نداشتن خطوط ویژه بی ار تی ، رفت و امد نیروهای سرکوبگر را مختل کند) پس از انتخاب این مسیر که شاید با 100هزار نیرو ان مسیر قرق شود، روزی را برای پیاده روی سکوت و نه راهپیمایی اعلام کنیم، آن روز فرا می رسد، عده ی کمی به خیابان می آیند و این مسیر را چند باری بالا و پایین می کنند، این روز به پایان می رسد، فراخوان بعدی اعلام میشود، اینبار تعدادی از مردم که ترس از دستگیری داشتند با توجه به بی خطر بودن این پیاده روی به راهپیمایان قبلی افزوده میشوند، این روز هم به پایان میرسد، فراخوان بعدی عده ی بیشتری به جمع عابران قبلی افزوده میشوند، پس از چند فراخوان با توجه به کم خطر بودن راهپیمایی شاید و امیدواریم این جمعیت به 2 تا 3 میلیون برسد و زمانی که این ازدحام جمعیت به خیابان سرازیر شدند زمان شکستن مهر سکوت است و زمان ماندن در خیابان...
همراهان و یاران سبز، ما نباید با امدن جمعیت زیر 2 میلیون وسوسه شویم و روزه سکوت خود را افطار کنیم، زیرا در صورت کشته شدن یک نفر از همراهانمان، خیابان ها باز هم خالی از حضور مردم خواهد شد...
با حرف هایی احساسی مثل "سکوت علامت رضایت است" و "برای چه سکوت کنیم پس خون ندا چه میشود" کاری از پیش نمی رود، مگر راه پیمایی سکوت 25 خرداد علامت رضایت بود؟ آیا وقتی صدهزار نفر به خیابان بیایند و شعار بدهند و کشته و دستگیر شوند و به خانه باز گردند خون شهدایمان احیا خواهد شد...؟
سبزاندیشان عزیز ما باید مدت کمی سکوت اختیار کنیم تا زمان فریادمان از راه برسد... زمانی که جمعیت میلیونی به خیابان بیاید دیگر به خانه باز نخواهیم گشت...
روزهای فراخوان باید روز غیر تعطیل باشد تجربه ی ما از روزهای تعطیل تا کنون تجربه ی خوبی نبوده است، روزهای پیشنهادی گروه سبزینه سبز...:
7 تیر سالروز دستگیری عده ای از مردم در مسجد قبا.../
13 تیر (جهت فاصله دار نشدن روزهای راه پیمایی).../
18تیر سالروز حمله به کوی دانشگاه.../
21 تیر روز حجاب و عفاف (اعتراض به حجاب احباری).../
27 تیر (جهت فاصله دار نشدن روزهای راه پیمایی).../
۵ مرداد سالروز عملیات مرصاد (برائت از مجاهدین خلق).../
روزهای اعلام شده پیشنهادی می باشد و در صورت تایید این استراتژی روزهای تجمع توسط شما همراهان سبز انتخاب خواهد شد
نظرات شما مکمل این طرح پیشنهادی ست.../ سبز باشید و پاینده
حال بیایید و روی یک استراتژی دیگر فکر کنیم و آن را مورد تحلیل قرار دهیم، یک مسیر را انتخاب کنیم که مسیر سبز همیشگیمان باشد(مسیری که به خاطر نداشتن خطوط ویژه بی ار تی ، رفت و امد نیروهای سرکوبگر را مختل کند) پس از انتخاب این مسیر که شاید با 100هزار نیرو ان مسیر قرق شود، روزی را برای پیاده روی سکوت و نه راهپیمایی اعلام کنیم، آن روز فرا می رسد، عده ی کمی به خیابان می آیند و این مسیر را چند باری بالا و پایین می کنند، این روز به پایان می رسد، فراخوان بعدی اعلام میشود، اینبار تعدادی از مردم که ترس از دستگیری داشتند با توجه به بی خطر بودن این پیاده روی به راهپیمایان قبلی افزوده میشوند، این روز هم به پایان میرسد، فراخوان بعدی عده ی بیشتری به جمع عابران قبلی افزوده میشوند، پس از چند فراخوان با توجه به کم خطر بودن راهپیمایی شاید و امیدواریم این جمعیت به 2 تا 3 میلیون برسد و زمانی که این ازدحام جمعیت به خیابان سرازیر شدند زمان شکستن مهر سکوت است و زمان ماندن در خیابان...
همراهان و یاران سبز، ما نباید با امدن جمعیت زیر 2 میلیون وسوسه شویم و روزه سکوت خود را افطار کنیم، زیرا در صورت کشته شدن یک نفر از همراهانمان، خیابان ها باز هم خالی از حضور مردم خواهد شد...
با حرف هایی احساسی مثل "سکوت علامت رضایت است" و "برای چه سکوت کنیم پس خون ندا چه میشود" کاری از پیش نمی رود، مگر راه پیمایی سکوت 25 خرداد علامت رضایت بود؟ آیا وقتی صدهزار نفر به خیابان بیایند و شعار بدهند و کشته و دستگیر شوند و به خانه باز گردند خون شهدایمان احیا خواهد شد...؟
سبزاندیشان عزیز ما باید مدت کمی سکوت اختیار کنیم تا زمان فریادمان از راه برسد... زمانی که جمعیت میلیونی به خیابان بیاید دیگر به خانه باز نخواهیم گشت...
روزهای فراخوان باید روز غیر تعطیل باشد تجربه ی ما از روزهای تعطیل تا کنون تجربه ی خوبی نبوده است، روزهای پیشنهادی گروه سبزینه سبز...:
7 تیر سالروز دستگیری عده ای از مردم در مسجد قبا.../
13 تیر (جهت فاصله دار نشدن روزهای راه پیمایی).../
18تیر سالروز حمله به کوی دانشگاه.../
21 تیر روز حجاب و عفاف (اعتراض به حجاب احباری).../
27 تیر (جهت فاصله دار نشدن روزهای راه پیمایی).../
۵ مرداد سالروز عملیات مرصاد (برائت از مجاهدین خلق).../
روزهای اعلام شده پیشنهادی می باشد و در صورت تایید این استراتژی روزهای تجمع توسط شما همراهان سبز انتخاب خواهد شد
نظرات شما مکمل این طرح پیشنهادی ست.../ سبز باشید و پاینده
ساکت ننشستن و برای آزادی فعالیت کردن، درستی‌ی فعلی‌ی تاکتیک «راهپیمایی در سکوت» را نمی‌تواند زیر سوال ببرد
پاسخحذف(به غلَت‌های اهتمالی‌ی املاعی توجه نکنید*)
از نضر من، بر خلاف آنچه که سفسته‌گران میخاهند وانمود کنند، ساکت ننشستن و برای آزادی فعالیت کردن، رَبتی به درست نبودن «راهپیمایی در سکوت» ندارد! آیا آن کسی که مثلن با پخش اعلامیه یا شعارنویسی بر در و دیوار و اسکناس بر علیه حکومت، خود را در معرض ختَر قرار می‌دهد، ساکت نشسته است؟ آیا آن کسی که مثلن سعی می‌کند فامیل بسیجی و پاسدارش را قانع کند که اسلام خامنه‌ای، اسلام تالبانی است، ساکت نشسته است؟ آیا تا شعار داده نشود، احساس می‌کنید مبارزه‌ای صورت نگرفته است؟ شجاعان محترمی که چنین فکر می‌کنند، شعارشان را بدهند. اصلن روز یا روزهای معینی را برای دادن شعار انتخاب کنند. ترفداران سکوت که نمیتوانند با حضور و سکوتشان، برنامه‌ی آنها را به هم بزنند! پس آنها هم مهربانی کنند و اگر روزی به عنوان «راه‌پیمای در سکوت» مشخص شد، یا به خیابان نیایند (هرچند که بهتر و لازم است که بیایند و برای آمدن دیگران هم تلاش کنند) و یا اگر آمدند، شعار ندهند و به دیگران هم بگویند که شعار ندهند. البته یادمان باشد که هر بَسات سیاسی‌ای که به هر دلیلی پهن میشود، اگر زمینه‌ی دلایلش را از دست بدهد، باید جمع بشود، حتا یک روزه. فقَت کافی است در آن روز، مثل 25 خرداد 88، یک میلیون به خیابان بیایند، تا هم شعار داده شود و هم این دفعه به مراکز حکومتی حمله شود.
* در رابته با غلَت‌های املاعی
در ضمن، چرا برای نضردادن باید رمز داد و چرا نمیتوان به تُور ناشناس هم این کار را کرد؟
پاسخحذف